Deratyzajca

Deratyzacja to zespół zabiegów mających na celu zwalczanie gryzoni i zabezpieczenie przed nimi obiektów.

Szkodliwość gryzoni polega na wyrządzaniu poważnych szkód gospodarczych (uszkadzanie i zanieczyszczanie magazynowej żywności) oraz technicznych (przegryzanie instalacji). Przypisuje się im duże znaczenie w bezpośrednim roznoszeniu zarazków wielu chorób zakaźnych.

Dobry stan sanitarno-higieniczny otoczenia budynków jest również skuteczną bronią, jak wszelkie inne sposoby zwalczania szczurów. Stałe usuwanie odpadów żywnościowych, będących źródłem pożywienia szczurów, a także śmieci, szmat, papierów, zużytych opakowań itp., które są miejscem kryjówek i ich gnieżdżenia się, zapobiegają w znacznym stopniu inwazji gryzoni. Z uwagi na to, że szczur potrzebuje codziennie wypić 30 ml wody należy uniemożliwić mu dostęp do wody. Oprócz utrzymania w budynkach idealnego stanu sanitarno-higienicznego, konieczne jest zapewnienie szczuroszczelności obiektów, czyli uniemożliwienie gryzoniom wtargnięcia do obiektu przez urządzenia kanalizacyjne, otwory w podłogach, ścianach, w okolicy rur c. o. i kanały instalacji technicznych. Miejsca takie należy zabezpieczyć blachą lub siatką stalową. W razie pojawienia się gryzoni w obiekcie bezzwłocznie należy podjąć walkę z nimi.

Wyróżnia się cztery najważniejsze metody zwalczania gryzoni:

 

I. Metoda biologiczna polega na wykorzystaniu naturalnych wrogów gryzoni, którymi są koty, psy, borsuki, tchórze, gronostaje, kuny oraz ptaki drapieżne.

 

II. Metoda fizyczna polega na emitowaniu sygnałów akustycznych przez urządzenia elektroniczne. Metodą tą gryzonie odstraszamy od obiektu, a nie ich nie zwalczamy.

 

III. Metoda mechaniczna polega na rozstawieniu wewnątrz pomieszczeń różnego rodzaju pułapek na gryzonie z nietoksyczną przynętą (obowiązuje zakaz wprowadzania trutek do obiektów produkujących żywność). Stosuje się najczęściej chwytacze gryzoni wykonane z siatki stalowej lub blachy ocynkowanej lub szczurołapki sprężynowe zwane także gilotynkami. Szczurołapki i myszołapki należy ustawiać prostopadle do ściany tak, aby kładka z przynęta jest bliżej ściany. Ważne jest, aby przynęta była świeża i atrakcyjna dla gryzoni, co zmusza je do częstej kontroli i zmiany przynęty.
IV. Metoda chemiczna polega na tępieniu gryzoni za pomocą chemicznych związków gryzoniobójczych zwanych rodentycydami. Ważne jest, aby do zabiegu dobrać właściwy preparat i umiejętnie go zastosować. Rodentycydy dzielimy na cztery podstawowe grupy:
  • scilirozyd, glikozyd zawarty w czerwonej cebuli morskiej rosnącej w rejonie Morza Śródziemnego. Scilirozyd powoduje zakłócenie pracy układu oddechowego oraz serca, paraliż kończyn i w rezultacie śmierć. Gorzki smak i przykra woń scilirozydu odstrasza większość zwierząt domowych, a jeżeli już spożyją to z reguły wymiotują i w ten sposób toksyna jest wydalona z organizmu. Jednak szczury i myszy nie mają odruchu wymiotnego i toksyna ulega wchłonięciu przez organizm wywołując toksyczne działanie nasercowe. Śmierć następuje po 5-10 godzinach.
  • antykoagulanty, związki obniżające krzepliwość krwi. Powodują one uszkodzenie naczyń krwionośnych i ścianek naczyń włosowatych, a w następstwie krwotoki wewnętrzne i zewnętrzne prowadzące do śmierci gryzonia. Szczury i myszy są szczególnie wrażliwe (bardziej niż inne ssaki) na działanie środków antykoagulacyjnych, ponieważ mają najmniejszą ze wszystkich ssaków objętość krwi w stosunku do masy ciała. Nawet po jednorazowym pobraniu trutki zawierającej antykoagulant gryzonie padają już po kilku dniach. Antykoagulanty zawierają substancje aktywne takie jak brodifacoum, bromadiolone, difenacoum, flocoumafen. Odtrutką jest witamina K1.
  • cholekalcyferol czyli witamina D3, która powoduje przy dużej dawce absorpcję wapnia z tkanki kostnej do krwioobiegu. Wapń odkłada się w naczyniach krwionośnych i nerkach. Gryzonie padają po 5-6 dniach, zwykle na zawał serca.
  • fosforek cynku, szary proszek o lekkim zapachu czosnku. Jest bardzo silną trucizną dla ludzi i zwierząt. W połączeniu z kwasem solnym wydzielanym przez soki żołądkowe rozkłada się na fosforowodór, który szybko przechodzi do krwi, porażając układ nerwowy, krążenia i pokarmowy powodując prawie natychmiast śmierć. Z uwagi na bardzo wysoką toksyczność nie poleca się stosować w warunkach domowych, gdyż może doprowadzić do zatrucia kotów i psów, które zjadły zatrute gryzonie.

 

Do wszystkich rodentycydów producenci dodają bardzo gorzką substancję: bitrex lub gormax (denatonium benzoate), która zabezpiecza ludzi przed przypadkowym spożyciem trutki wyłożonej na gryzonie.

 

Preparaty gryzoniobójcze to trutki pokarmowe przygotowane do bezpośredniego wykładania w postaci:

  • granulatu

  • pasty

  • kostki woskowej

  • kremu

  • pylistej (proszku)

  • zatrutego ziarna

  • płynnej

 

Dobry preparat powinien działać skutecznie przy bardzo niskim stężeniu substancji aktywnej. Chodzi o to, aby gryzonie, które jeszcze nie zetknęły się z preparatem, jak i te, które przeżyły pobraną dawkę, nie były wystraszone i nie zniechęciły się do dalszego pobierania trutki. Substancja aktywna musi być trwała pod względem chemicznym, czyli nie powinna zmieniać właściwości przynęty po wyłożeniu. Truciznę należy dobrać tak, aby niszczyła szkodnika i była bezpieczna dla zwierząt niedocelowych, a więc w postaci uniemożliwiającej pobranie trutki przez zwierzęta niezwalczane.

 

Trutkę wykładamy w pojemnikach (karmnikach deratyzacyjnych). Zaleca się stosowanie kostek woskowych umocowanych na drucie, co zapobiega wywlekaniu trutki przez gryzonie, a tym samych przemieszczanie jej w nieodpowiednie miejsca. Dawniej trutki granulowane lub sypkie umieszczano na tackach lub w płytkich pojemnikach, po czym trutkę wyrównywano (uklepywano), co pozwalało obserwowanie pobierania trutki przez gryzonie.

 Punkty wyłożenia trutki na gryzonie koniecznie należy oznakować informacją o zagrożeniu i często je kontrolować.

 

 

Nasza strona korzysta z plików cookies. Więcej na temat cookies.