Prymitywna w wykonaniu pułapka na szkodniki, wielkość pułapki zależała od wielkości szkodnika. Ten typ pułapek nazywamy klepce, i trzeba etologii, by określić zasadność nazwy. Ale najważniejsze, że pułapka była bardzo prosta w wykonaniu, i każdy rolnik mógł ją szybko wykonać w razie potrzeby. Wielkość pułapki była zawsze dostosowywana do wielkości szkodnika, małe, do 30 cm. na myszy, tak jak ten eksponat, większe, 40 cm na szczury, jeszcze większe na przykład na kuny były o długości jednego metra, aż do bardzo dużych na niedźwiedzie wykonanych z 3 - 4 pni zbitych razem o długości 5 - 7 metrów. Małe pułapki bywały dociążane kamieniem lub cegłą. na wierzchniej stronie górnej deski kładziono ciężar, ( tu gdzie widać etykietę muzealną, leżała cegła) aby ten ciężar "docisnął" gryzonia i uniemożliwił mu wyjście z pułapki. Klepce, to bardzo czułe pułapki, stosowane od zarania dziejów do polowania na zwierzęta futerkowe, a z czasem traperzy zaczeli je stosować przeciw szkodnikom. Przynęta przymocowana do cienkiej listewki wewnątrz pułapki, powodowała przy najmniejszym ruszeniu przynęty wysunięcie stróżyka z zagłębienia i opadnięcie górnej dociążonej deski na dolną,
Eksponat przekazał do Muzeum DDD Tadeusz Karpiński z Wilanowa. Nr. ewidencyjny 832.
Darczyńcy
