Żelazo talerzowe, zwane potocznie potrzaskiem, a przez górali zwane oklepcem. Ten eksponat jest samoróbką wykonaną przez domorosłego kowala, części składowe pułapki są spawane z elementów resora samochodowego. Nie wygląda to ładnie, ale w tamtych czasach (połowa ub. wieku) nikt nie zwracał uwagi na piękno pułapki. Miała być skuteczna ! W tym eksponacie nie doszukamy się piękna, ale skuteczność tej pułapki jest bardzo wysoka. To pułapka na duże szkodniki, waga tego eksponatu to 2430 gram, a więc bardzo ciężka, Tu powiem, że waga pułupki musi być odpowiednia do wagi odławianego szkodnika, ale trudno tę proporcję zachować, więc nasi dziadkowie zastosowli kotwicę przyczepioną do pułapki, szkodnik uciekał, ale kotwica ryła poszycie leśne wskazując drogę ucieczki szkodnika. Niektórzy dziadkowie przywiązywali pułapkę łańcuchem do drzewa, ale zaniechali tej metody, ponieważ złapany szkodnik już był martwy, a najczęściej nadgryziony przez leśne drapieżniki. Potrzaski ze względu na swoje okrucieństwo zostały w 1958 roku zabronione w stosowaniu. Stosowano je w celu ochrony upraw przed dziką zwierzyną, która wyrządzała rolnikom olbrzymie straty w uprawach, lecz bardzo często w pułapkę chwytały się zwierzęta domowe a nawet beztrosko bawiące się dzieci. Ten eksponat jest kompletny, ale wielu rolników w obawie przed karą stosowało dekompletację potrzasku, podstawa zakopana za stodołą, a szczęki przy wychodku. Ale w razie potrzeby potrafili skompetować i zastawić pułapkę na szkodnika w ciągu godziny..
Eksponat przekazał do Muzeum DDD Leszek Teschner Firma “FRODO” z Poznania. Nr ewidencyjny 1453.
Darczyńcy
