Najprostsza pułapka do samodzielnego wykonania przez indywidualnego rolnika, Stąd nazwa "prymitywna" W tym eksponacie wystarczyły rolnikowi 2 deski; jedna o długości 26,5 cm. i druga o długości 24 cm. Tak akurat mu się urżnęło. Długość desek była prawie dowolna i zależała od gatunku odławianego zwierzęcia. Takie do 30 cm stosowano na myszy i nornice, do 50 cm na szczury, a dłuższe do 1,5 metra stosowane były przez traperów do połowu zwierząt futerkowych. Prosta zasada, im większy szkodnik, tym większa pułapka. Klepce, paść czy pastka, to nazwy regionalne dla tego typu prymitywnej pułapki, w tym egzemplarzu zastosowano rózgę wygiętą w literę "U" , do podwieszenia klepki, spotyka się też ramkę podwieszającą z drutu, listewek, lub deskę pionową przymocowaną do dolnej deski (podstawy), jednak zasada działania jest zawsze taka sama. Dla zwiększenia masy na górnej klepce, , kładziono kamień lub cegłę, należy pamiętać, że ciężar górnej klepki musi być 5 razy większy od odławianego szkodnika. Dla myszy, 20g wystarczy 100 gram, i to jest waga samej górnej klepki, ale dla szczura 300g górna klepka powinna ważyć 1,5 kg więc należy ją dociążyć. Duże klepce/paście robione były przez traperów z rozłupanej wzdłuż kłody drewna, tak więc miały dostateczną wagę.
Eksponat przekazał do Muzeum DDD Leszek Teschner z firmy “FRODO” z Poznania. Nr ewidencyjny 1423.
Darczyńcy
