Zabytkowa szklana pułapka na muchy. Do środka pułapki wlewano wodę z odrobiną mydła lub innego detergentu, aby zmniejszyć napięcie powierzchniowe wody. Na skrawku papieru wykładano atrakcyjną słodką przynętę, miód albo konfiturę, ale też można wyłożyć kawałek świeżego surowego mięsa, które zwabi muchę plujkę (Calliphora vicina). Na ten papier z przynętę stawiano następnie szklaną pułapką z wodą, z zatkanym górnym otworem, zatykano go zwykle kawałkiem szmatki lub gazety, w tym eksponacie jest korek. Otwór służył do opróżniania starej zawartości i nalewania nowej, świeżej wody z mydłem, lub z płynem do naczyń. Mucha podchodziła do przynęty, a gdy chciała odlecieć w górę, wlatywała do środka przez dolny otwór. Latała tak długo, aż opadła z sił i wpadła w wodę mydlaną. Eksponat ma 22 cm wysokości i 15 cm średnicy. Otwór dolny jest mały jak na takie pułapki i wynosi 2,5 cm. Eksponat jest wykonany w formie odlewu, ale faktura szkła jest unikalna jak na ten rodzaj pułapek. Pułapka posiada gruby kołnierz, co sugeruje, że pułapka była przystosowana do wyłapywania owadów zarówno w pozycji stojącej, najczęściej na parapecie okiennym jak i w pozycji wiszącej przy wyłapywaniu os. Bardzo ładny i rzadki eksponat.
Eksponat przekazał do Muzeum DDD Krzysztof Kondrajczak z firmy “Inpest Service” z miejscowości Pisarzowice. Nr. ewidencyjny .1332.
Darczyńcy
