EPIDEMIE W DAWNEJ POLSCE Szymon Wrzesiński 2011

Nowa książka Szymona Wrzesińskiego wydana w 2011 roku rzeczowo opisuje pojawienie się na terytorium Królestwa Polskiego dżumy, trądu czy ospy. Opisuje okoliczności wybuchu poszczególnych zaraz i przesądy z nimi związane. W średniowieczu często była to kara boża, winę zwalano często na innowierców w państwie, szczególnie na Żydów, uczeni dopatrywali się wpływu konstelacji niebieskich na ziemię. Księża rzucali klątwy na szczury i gąsienice. Autor dużo uwagi poświęca skutkom, jakie przyniosły Polsce epidemie. Książka uświadamia, jak wielki wpływ na funkcjonowanie poszczególnych organów państwa – sejmu, dworu królewskiego, sądów – miały szerzące się zarazy. Wyjaśnia także, jak próbowano leczyć masowe choroby i dlaczego sposoby te nie były skuteczne. Autor podejmuje się także opisu makabrycznych praktych religijnych prowadzących do samookaleczenia, którymi próbowano przebłagać Boga, by cofał zsyłane pomory. Opisane są pierwsze próby kwarantanny chorych, wiedziano jakie są rodzaje dżumy, i od której się umiera. Utworzono Urząd Burmistrza Powietrznego, który posiadał władzę absolutną. Wprowadzono oznakowanie odzieży dla grabarzy. Tak wyglądały początki dezynfekcji i dezynsekcji. Zaczęto kojarzyć związek szczurów z epidemią dżumy.

Eksponat przekazał do Muzeum DDD Tadeusz Karpiński z Wilanowa. Nr. Ewidencyjny 1005.