To zabytkowa sprężynowa pułapka na szczura piżmowego, zwanego piżmakiem lub piżmoszczurem, (Ondarta zibethicus). Groźny szkodnik z rodziny chomikowatych w podrodzinie nornikowatych przywieziony do Czech w 1905 roku z Ameryki Północnej jako futerkowe zwierze hodowlane. Piżmak jednak uciekł z hodowli, i w 1924 roku stwierdzono jego obecność w Polsce, a w 1958 już był szkodnikiem w całym kraju. Kiedyś chętnie pozyskiwano futro z piżmowców, gdyż cieszyło się popytem wśród pań. Dziś popyt maleje i podaż jeszcze bardziej. Piżmak ma groźnych wrogów naturalnych, takich jak; norka, lis, wydra, tchórz, ptaki drapieżne a nawet duże szczupaki. Piżmowce chorują na tularemię, mają pasożyty wewnętrzne jak tasiemce i nicienie oraz zewnętrzne, takie jak kleszcze, roztocza, wszy i pchły.
Pułapka działa jak odwrócony potrzask. Na druciku mocowana jest przynęta w postaci kawałka jabłka lub marchwi. Pociągnięcie przynęty zwalnia zaczep stróżyka i szczęka spada na dół. Nie należy zastawić pułapki odwrotnie, żeby zaczep stróżyka był na dole, bo nie zadziała. Często pułapka była zastawiana na brzegu wody w ten sposób, że dolna szczęka była zatopiona w wodzie i obsypana piaskiem, a przynęta była widoczna tuż nad samą wodą. Ten eksponat ma wymiary 14 x 16 cm , a szczęki wykonano z 2 milimetrowej blachy.
Eksponat przekazał do Muzeum DDD Tadeusz Karpiński z Wilanowa. Nr. ewidencyjny 761.
Darczyńcy
