Zabytkowa szklana pułapka na muchy. Do środka pułapki wlewano wodę z odrobiną mydła, aby zmniejszyć napięcie powierzchniowe wody. Na skrawku papieru wykładano atrakcyjną słodką przynętę, miód albo konfiturę, ale też można wyłożyć kawałek świeżego surowego mięsa, które zwabi muchę plujkę (Calliphora vicina). Na ten papierek z przynętę stawiano następnie szklaną pułapką z zatkanym górnym otworem, zatykano go zwykle kawałkiem szmatki lub gazety, czasem korkiem od butelki. Otwór służył do opróżniania starej zawartości i nalewania nowej, świeżej wody z mydłem, lub z płynem do naczyń. Mucha podchodziła do przynęty, a gdy chciała odlecieć w górę, wlatywała do środka przez dolny otwór. Latała tak długo, aż opadła z sił i wpadła w wodę mydlaną. Eksponat ma 17 cm wysokości i 16 cm średnicy. Otwór dolny jest duży jak na takie pułapki i wynosi 6,5 cm. Eksponat ma przyklejane na gorąco szklane nóżki, co świadczy o ręcznym wykonaniu pułapki, ponadto widać kunszt wykonania i troska szklarza o szczegóły, piękny harmonijny kształt. Pułapka posiada gruby kołnierz, co sugeruje, że pułapka była przystosowana do wyłapywania owadów zarówno w pozycji stojącej, najczęściej na parapecie okiennym jak i w pozycji wiszącej przy wyłapywaniu os.
Eksponat przekazał do Muzeum DDD Andrzej Ratajczyk z firmy „Euro-Insekt” z Kalisza Nr. ewidencyjny 1202.
Darczyńcy
