NIEMIECKA ULOTKA EDUKACYJNA O ZWALCZANIU SZCZURA PIŻMOWEGO, 1920 ROK

Szczur piżmowy, zwany piżmakiem lub piżmoszczurem, (Ondarta zibethicus) oraz (Fiber zibethicus). To  groźny szkodnik z rodziny chomikowatych w podrodzinie karczownika, przywieziony do Czech w 1905 roku z Ameryki Północnej jako hodowlane zwierze futerkowe. Uciekł jednak z hodowli, w 1920 w Niemczech wydano niniejszą ulotkę, aby przedstawić szkodliwość tego gryzonia, następnie w 1924 roku stwierdzono go w Polsce, a w 1958 już wyrządzał szkody w całym kraju. Kiedyś futerko chętnie pozyskiwano z tego zwierzęcia, gdyż cieszyło się dużym popytem wśród pań. Dziś popyt maleje (ogólnie na naturalne futra) i podaż jeszcze bardziej. Piżmaka jest coraz mniej, ponieważ ma groźnych wrogów naturalnych, norkę, lisa, wydrę, tchórza, ptaki drapieżne a nawet duże szczupaki. Piżmaki chorują na tularemię, mają pasożyty wewnętrzne takie jak tasiemce i nicienie oraz zewnętrzne, takie jak kleszcze, roztocza, wszy i pchły. Na piżmaki stosowano pułapki sprężynowe, których jest w Muzeum kilkanaście.

Eksponat przekazał do Muzeum DDD Leszek Teschner Firma “FRODO” z Poznania. Nr ewidencyjny 1824.