Zabytkowa szklana pułapka na muchy. Nazywana potocznie muchołapką. Do środka pułapki wlewano wodę z odrobiną mydła, aby zmniejszyć napięcie powierzchniowe wody. Na skrawku papieru wykładano atrakcyjną słodką przynętę, miód albo konfiturę, ale też można wyłożyć kawałek świeżego surowego mięsa, które zwabi muchę plujkę (Calliphora vicina). Na ten papierek z przynętę stawiano następnie szklaną pułapką z zatkanym górnym otworem, zatykano go zwykle korkiem od butelki. Otwór służył do opróżniania starej zawartości i nalewania nowej, świeżej wody z mydłem, lub z płynem do naczyń. Mucha podchodziła do przynęty, a gdy chciała odlecieć w górę, wlatywała do środka przez dolny stożkowy otwór. Latała tak długo, aż opadła z sił i wpadła w wodę mydlaną. Eksponat ma 15 cm wysokości i 15 cm średnicy. Otwór dolny jest bardzo duży, jak na takie pułapki i wynosi 8 cm. Eksponat ma przyklejane na gorąco szklane nóżki, co świadczy o ręcznym wykonaniu pułapki, . Pułapka nie posiada grubego kołnierza, co sugeruje, że pułapka była przystosowana jedynie do wyłapywania much w pozycji stojącej, najczęściej na parapecie okiennym.
Eksponat przekazał do Muzeum DDD Leszek Teschner Firma “FRODO” z Poznania. Nr ewidencyjny 2050.
Darczyńcy
