Zabytkowa szklana pułapka na muchy. Nazywana potocznie muchołapką. Do środka pułapki wlewano wodę z odrobiną mydła, aby zmniejszyć napięcie powierzchniowe wody. Na skrawku papieru wykładano atrakcyjną słodką przynętę, miód albo konfiturę, ale też można wyłożyć kawałek świeżego surowego mięsa, które zwabi muchę plujkę (Calliphora vicina). Na ten papierek z przynętę stawiano następnie szklaną pułapką z zatkanym górnym otworem, zatykano go zwykle kawałkiem szmatki lub gazety, czasem korkiem od butelki. Otwór służył do opróżniania starej zawartości i nalewania nowej, świeżej wody z mydłem, lub z płynem do naczyń. Mucha podchodziła do przynęty, a gdy chciała odlecieć w górę, wlatywała do środka przez dolny stożkowy otwór. Latała tak długo, aż opadła z sił i wpadła w wodę mydlaną. Eksponat ma 15 cm wysokości i 15 cm średnicy. Otwór dolny jest typowy jak na takie pułapki i wynosi 5 cm. Eksponat ma przyklejane na gorąco szklane nóżki, co świadczy o ręcznym wykonaniu pułapki, ponadto widać ślady smug szkła pofałdowania powierzchni i karby na bańce, nie widać tu troski szklarza o szczegóły, ten kształt świadczy o wykonaniu pułapki w XIX wieku. Pułapka nie posiada grubego kołnierza, co sugeruje, że pułapka była przystosowana jedynie do wyłapywania much w pozycji stojącej, najczęściej na parapecie okiennym. Gdyby był kołnierz na górnej szyjce to można by było stosować pułapkę w pozycji wiszącej przy wyłapywaniu os. Zabytkowy eksponat.
Eksponat przekazał do Muzeum DDD Leszek Teschner Firma “FRODO” z Poznania. Nr ewidencyjny 2060.
Darczyńcy
