Mały potrzask na szczury o wymiarach 10 x 15 cm. Pułapkę należało zastawiać tak, aby skrzydło pułapki z długim płaskownikiem było poziomo przy ziemi, a płaskownik skierowany w "niebo". Odwrotne ułożenie mogło powodować wbicie płaskownika w ziemię, i nie domknięcie obu skrzydeł pułapki. W odławianiu szczurów piżmowych dolna część musi być zanurzona w wodzie na niewielką głębokość, tak aby przynęta była na powierzchni wody jakby pływała. Szczury piżmowe, zwane piżmakami lub piżmoszczurami, (Ondarta zibethicus). są groźnymi szkodnikami z rodziny chomikowatych w podrodzinie nornikowatych. Zostały przywiezione do Czech w 1905 roku z Ameryki Północnej jako hodowlane zwierze futerkowe. Piżmak uciekł jednak z hodowli, i w 1924 roku stwierdzono go w Polsce, a w 1958 już wyrządzał szkody w całym kraju. Kiedyś futerko chętnie pozyskiwano z tego zwierzęcia, gdyż cieszyło się dużym popytem wśród pań. Dziś popyt maleje (ogólnie na naturalne futra), a i podaż jest coraz bardzie skąpa. Piżmaka jest coraz mniej, ponieważ ma groźnych wrogów naturalnych, norkę, lisa, wydrę, tchórza, ptaki drapieżne a nawet duże szczupaki. Piżmaki chorują na tularemię, mają pasożyty wewnętrzne takie jak tasiemce i nicienie oraz zewnętrzne, takie jak kleszcze, roztocza, wszy i pchły. Pułapka działa na zasadzie odwróconego potrzasku. Na cienkim druciku mocowana jest przynęta w postaci jabłka lub marchewki. Pociągnięcie przynęty przez zwierzę, zwalnia zaczep stróżyka i szczęka górna spada na dół.
Eksponat przekazał do Muzeum DDD Tadeusz Karpiński z Wilanowa. Nr. ewidencyjny 874.
Darczyńcy
