To zabytkowy eksponat z okresu 1925 1935 pułapka na szczury piżmowe, zwane piżmakami lub piżmoszczurami, (Ondarta zibethicus). Piżmak to groźny szkodnik z rodziny chomikowatych w podrodzinie nornikowatych przywieziony do Czech w 1905 roku z Ameryki Północnej jako hodowlane zwierze futerkowe. Uciekł jednak Czechom z hodowli, i już w 1924 roku stwierdzono go w Polsce w stanie dzikim, a w 1958 już wyrządzał poważne szkody w całym kraju. Kiedyś futerko chętnie pozyskiwano z tego zwierzęcia, gdyż cieszyło się dużym popytem wśród pań. Piżmaka jest obecnie coraz mniej, ma groźnych wrogów naturalnych, norkę, lisa, wydrę, tchórza, ptaki drapieżne a nawet duże szczupaki. Piżmaki chorują na tularemię, mają pasożyty wewnętrzne takie jak tasiemce i nicienie oraz zewnętrzne, takie jak kleszcze, roztocza, wszy i pchły. Pułapka działa na zasadzie odwróconego potrzasku. Na cienkim druciku mocowana jest przynęta w postaci jabłka lub marchewki. Pociągnięcie przynęty przez zwierzę, zwalnia zaczep stróżyka i szczęka górna spada na dół. Nie można zastawić pułapki odwrotnie, czyli żeby zaczep stróżyka był na dole bo potrzsk nie zadziała. Często pułapka była zastawiana na brzegu wody w ten sposób, że dolna szczęka była zatopiona w wodzie i obsypana piaskiem, a przynęta była tuż nad wodą.
Eksponat przekazał do Muzeum DDD Tadeusz Karpiński z Wilanowa. Nr. ewidencyjny 875.
Darczyńcy
